“Wie bent u?” riep hij. “Wat wilt u van mij?”
Langzaam kwam de man dichterbij. Tom zou willen wegrennen maar hij wilt weten wie deze man is, waarom hij hem achter volgt en wat hij ermee te maken heeft.
Hij staat nog maar twee meter van Tom af en hij zet zijn kap af. Het is Bart! Zijn beste vriend! Bart heeft trainen in zijn ogen, maar Tom, die hem al jaren kent ziet de haat in Bart zijn ogen maar al te goed. Toen wist Tom het, het onmogelijke waar hij voor vreesde was dan toch uitgekomen. Die ene keer, die ene fout die hij gemaakt had zou hem meteen fataal worden. Tom zet een paar stappen naar achter, hij raakt in paniek en struikelt. Bart zet zijn voet op Tom zijn buik. “Waarom? Je was mijn beste vriend! Je hebt mijn leven geruïneerd! Het kind is van jou!” schreeuwde Bart. Tom’s gezicht werd helemaal bleek, hij rilde van angst. “Het spijt me, echt waar! Ik zou alles willen doen om dit ongedaan te maken maar dat gaat nu eenmaal niet. Alstublieft doe me geen pijn Bart, ik heb je nooit willen kwetsen! Dat weet je toch?” riep hij minstens even luid. Maar het was duidelijk dat dit Bart helemaal niks deed, zijn beslissing stond al lang vast voor hij naar hier kwam en hij was niet van plan om zich door Tom’s praatjes van gedachten te laten veranderen. Tom moest uit zijn leven verdwijnen, voorgoed. Zo ook het kind, dit zou hem alleen maar herinneren aan de fout die zijn vriendin en zijn beste vriend samen gemaakt hadden.
Het had nu wel lang genoeg geduurd, het moest snel gebeuren voor iemand hem gezien had. Hij bond Tom vast met touw, aan zijn voeten, handen en met een prop in z’n mond. Hij rolde hem het graf in. “Zo, terug vanwaar je vandaan komt en waar je thuis hoort” fluisterde Bart. Hij opende zijn lange jas en haalde er een geweer uit, het was een geweer dat geen geluid maakte zodat hij onopgemerkt van het kerkhof zou geraken. Hij keek Tom recht in de ogen. “Ik hoop dat je naar de hel gaat” mompelde Bart. En geen seconde later, zonder ‘knal’ hing het gezicht van Tom vol met bloed. Bart zakte door zijn knieën. Hij was 1 stap dichterbij, nog 1 te gaan…
